تاثیر دیابت بر پوسیدگی دندان

دیابت نشان دهنده یک اختلال شدید در متابولیسم گلوکز همراه با هایپرگلیسمی شدید و کمبود انسولین است. تعدادی از اختلالات دهانی مانند پوسیدگی دندان، التهاب لثه، پریودنتیت، اختلال عملکرد بزاق، تغییر طعم، بیماری‌های مخاطی دهان و عفونت‌هایی مانند لیکن پلان، آفت­های دهانی و کاندیدیازیس با دیابت مرتبط هستنند.

ارتباط بین پوسیدگی دندان و دیابت پیچیده است. اما الگوی مشخصی برای ارتباط بین دیابت و پوسیدگی دندان در مطالعات تشریح نشده است. اما خطر پوسیدگی دندان در افراد دیابتی بیشتر از سایر افراد است.

با افزایش سطح قند خون، تعداد باکتری­های Streptococcus mutans بیشتر می­شود. که در واقع فعالیت بیشتر این باکتری­ها باعث افزایش احتمال پوسیدگی دندان می­شود.

از طرفی در این افراد جریان بزاق دهان کاهش پیدا می­کند. کاهش ترشح بزاق، احتمال پوسیدگی را افزایش می­دهد، محتوای گلوکز بالا و pH پایین میتواند نقش محافظتی، پاکسازی و بافری بزاق را مختل کند. pH پایین بزاق باعث رشد باکتری­های اسیدی می­شود که سپس به باکتری­های اسیدزا اجازه تکثیر می­دهد و محیطی نامناسب برای باکتری­های محافظ دهان ایجاد می­کند. این مسئله امکان تغییر در تعادل محیطی دهان را فراهم می‌کند تا به نفع باکتری‌های پوسیدگی­زا باشد، که pH بزاق را بیشتر کاهش می‌دهد و چرخه ادامه می‌یابد.

خطر پوسیدگی دندان در افراد دیابتی با افزایش سن، پلاک­های دندانی و کاهش جریان بزاق افزایش می­یابد. اما کنترل متابولیک خوب از خطرناک­ترین تغییرات بزاق مانند محتوای گلوکز بالا و pH پایین جلوگیری می­کند، در حالی که یک رژیم غذایی دیابتی خوب، غنی از فیبر و کربوهیدرات ساده کمتر، می­تواند تولید پلاک و تکثیر میکروفلور باکتریایی اسید­زا را کاهش دهد.

با افزایش سن، سطح قند خون، پوسیدگی دندان در افراد دیابتی نسبت به سایرین افزایش می‌یابد. بنابراین، بیمار دیابتی باید همیشه با رعایت عادات صحیح مسواک زدن، بهداشت دهان و دندان خود را رعایت کند. بیماران دیابتی باید مراقب باشند که در صورت پوسیدگی، دندان­های خود را در اسرع وقت ترمیم کنند آنها باید دستورالعمل­های داده شده توسط پزشک یا متخصص تغذیه را برای دریافت رژیم غذایی غیر پوسیدگی­زا دنبال کنند.